Ik heb nog één marathon gepland voor 2022 om weer op die vijf per jaar te komen en dat zou dan in december in Spanje moeten gebeuren. Daar heb ik dus voor ingeschreven en we gaan er een week vakantie van maken. Tussen Denver en Sofia zijn vijf maanden verlopen zonder marathons omwille van die pijnlijke hamstrings en ik vind dat er precies wat moet worden ingehaald. Ik check de website van de Vuvuzela Marathon in Ham en zie daar nog wat JMT-leden en nog heel wat anciens van de 100 marathonclub op de deelnemerslijst. Mijn goesting stijgt om die als tussendoortje, eventueel extra langzaam, er nog bij te pakken dit jaar. Het weekend ervoor vraag ik Jonas, mijn kleinzoon, of hij wil meefietsen en hij ziet dat onmiddellijk zitten. Dat is genoeg motivatie om mij in te schrijven. Daar ga ik voor nummer vijf dit jaar met weinig tijdambitie maar met veel goesting. Op zaterdagmorgen 5 november ben ik natuurlijk voor de wekker wakker en eet mijn bolletjes. Kort na zeven ga ik naar de buren waar de auto klaar staat met de fiets van Jonas op de drager. We halen nog wat bij de bakker voor Jonas en dan rijden we de 7 kilometer naar de start. We halen mijn nummer op en maken ons klaar, ik om te lopen, Jonas om te fietsen. Het is nog erg fris, zowat 4°C, en daarom zijn we tamelijk goed ingeduffeld. Als het warmer wordt kunnen we vest en handschoenen in het mandje van Jonas deponeren. We begroeten nog heel wat bekenden voor de start. Jonas vertrekt wat vooraf om niemand te hinderen in de beginfase. De starter telt af maar mijn registratieapparatuur is niet klaar. Iedereen vertrekt en ik sta nog te prutsen. Als allerlaatste kom ik het parcours op en Jonas die mij opwacht na ongeveer één kilometer, heeft lang moeten wachten. Dit wordt leuk, ik ga er veel één voor één oprapen.
Het parcours is, omwille van een beverfamilie die ergens in Scheps een burcht heeft gebouwd en die niet mag gestoord worden, gewijzigd en dat is maar goed. De moeilijke passage over dat beekje is weggevallen. Drie jaar geleden was dat een hachelijke onderneming. Ik heb nu een handdoekje mee om eventueel blootvoets de fiets over die greppel te heffen maar dat blijkt gelukkig niet nodig. Dat stuk van het parcours is helemaal veranderd.
Na een zestiental kilometer zien we Joost en Zjan met de hond. Ze hebben wat moeten zoeken omwille van die parcourswijziging maar ze hebben ons gevonden en kunnen een foto maken en ons nog aanmoedigen.
Ondertussen heb ik al wat lopers en loopsters gepasseerd en achtergelaten. Ik haal ook Eddy in, dat is de loopmaat van Roland, mijn enige concurrent in categorie M70. Ik vraag of Roland ver voor is maar volgens hem is hij achter ons. Ik denk dat ik hem niet gepasseerd ben en dus moet hij ergens een sanitaire stop hebben gehad achter één of ander bosje.
We halen af en toe nog lopers en loopsters in, soms blijf ik even samen maar ik vertoef nooit lang in een gezelschap zoals bijvoorbeeld dat van Liu Xuan uit Aarschot, een 52 jarige van Chinese afkomst. Ze loopt wat voor mij uit, dan loopt ze wat in mijn spoor maar uiteindelijk loop ik toch ook van haar weg. Ondertussen zijn we toch al minstens vijftien deelnemers voorbij gelopen. Twee jonge lopers komen toch terug maar ook die ga ik wat later opnieuw voorbij. Ik kan nu met zekerheid zeggen dat in deze race niemand mij is voorbij gekomen terwijl ik zelf 40% van de deelnemers heb ingehaald en voorbij gestoken. Terwijl de meesten vertragen of zelfs gaan wandelen kan ik mijn tempo redelijk handhaven en dus schuif ik voortdurend nog wat op in de rangschikking.
Jonas doet het heel goed met zijn fiets. Hij kijkt goed uit om niemand te hinderen, zorgt dat mijn waterflesjes gevuld blijven, verkent de twijfelstukken in het parcours, moedigt mij aan waar het moeilijk wordt, helpt mij weer recht als ik toch weer eens over een boomwortel struikel in de laatste kilometer, kortom, een perfecte begeleider. Ik ben trots op mijn kleinzoon en dat is blijkbaar wederzijds.
Ver onder mijn verwachtingen kan ik een tempo van circa 6 minuten per kilometer handhaven en dus kom ik aan op een onverwachte 4:11:14. Blijkbaar is het parcours wel wat te kort en ik ben niet de enige die dat heeft vastgesteld. Er waren 76 lopers ingeschreven en er komen maar 43 mannen en 11 vrouwen aan. Ik ben de 27ste van de mannen en dus heb ik na die vertraagde start van mij nog 16 mannen en 6 vrouwen voorbij kunnen lopen. We waren met vijf anciens van de 100 marathonclub aan de start en ze eindigen allemaal achter mij. Roland en ik zijn de enige zeventigplussers en dus win ik in die categorie.
We wisselen wat ervaringen uit in het tentje met de bevoorrading. Ik ontmoet er Heidi en David van JMT. Zij zijn al gedoucht. Zij zijn net onder 3:48 gefinisht en daarmee stond Heidi op het derde trapje van het podium. Ik ga naar de douchetent en Jonas gaat al iets drinken. Er is een tent met wat stoelen als kleedkamer en er staat een douchewagen met warm water.
Ik ga ook naar de BBQ-stand en samen met Jonas ga ik binnen zitten om te eten. Jef Jacobs uit de Noorderkempen die vandaag zijn 150ste heeft gelopen komt bij ons zitten en eindelijk komt ook Roland aan tafel. Hij heeft twee keer een sanitaire stop moeten inlassen en is ook gevallen. Hij verliest bijna veertig minuten op mij en dat is niet normaal. Gunter Willekens, die de halve heeft gelopen, komt ook aanschuiven en zo wordt het nog een gezellige afsluiter.
Deze marathon, bedoeld als rustig tussendoortje, is erg meegevallen en ik ben er dan ook zeer tevreden mee.
Comments