door Jasper Van Duppen
Eind november tijdens een van onze vaste woensdagritten, vertelde Bram (Mermans) dat hij samen met Rik Thijs de ‘Hel van Kasterlee’ zou doen in december. Omdat er verder geen doelen waren, was dit voor hem een leuke maar lastige uitdaging. Toen begon ook dit idee door mijn hoofd te spoken. Ik vertelde hem dat ik dit ooit ook wel wil doen, maar dat dit nog dit voor de komende jaren zal zijn. Dit omdat ik technisch niet sterk ben op de MTB en daarnaast heb ik ook nog niet heel veel loop -en fietskilometers in de benen.
Op woensdagavond, 2 december, krijg ik een berichtje terwijl ik op de rollen aan het fietsen ben. Bram vraagt of ik geen zin heb om komende zaterdag mee te doen met hen. Mijn eerste reactie is direct ‘nee’. Ik weet dat mijn conditie best goed is maar die vele uren en kilometers schrikken me toch af. Ongeveer een jaar geleden heb ik eens 25km gelopen maar dat was ook eenmalig. Nu zou ik daar 43km van moeten maken gecombineerd met 115km mountainbiken. Hierdoor zet ik alle twijfels uit mijn hoofd en werk ik mijn rollentraining af. Na mijn training vertel ik mijn vader dat ik een bericht kreeg van Bram. Hij zegt dat ik niet moet twijfelen en dit gewoon moet doen omdat mijn basisconditie voldoende moet zijn. Mijn sporthart begint op dit moment de kriebelen en neem ik toch de beslissing om samen met Bram te starten. Ondertussen heeft Rik door omstandigheden afgezegd. Hierdoor stonden we er ook met ons tweeën voor.
We zijn nu drie dagen voor de start dus begin ik direct met het maken van de voorbereiding. Trainen gaat niet meer dus ging ik naar de winkel om de juiste voeding en kledij te kopen voor deze uitdaging. Na twee dagen rusten heb ik ondertussen volledig mijn zinnen gezet op deze lange dag. Zaterdagmorgen is het zover. Om 07:30 heb ik met Bram afgesproken aan de sporthal in Kasterlee. We trekken nog snel een foto, geven elkaar een vuistje en dan staan we klaar voor het vertrek. Met een matige voorbereiding, een bang hartje, maar vooral veel goesting start ik mijn horloge. De uitdaging: 🔥15km lopen – 115km MTB – 29km lopen.🔥
De eerste 15km zie ik als een soort van opwarming. De bedoeling is om relatief traag te starten. Ik wil tijdens de eerste loopoefening vooral mijn hartslag onder controle houden en geen energie verspillen. ‘Goei idee’, zegt Bram. Uiteraard komen we de eerste kilometer door aan 04:19min/km. Zo’n 10 seconden te snel. We kijken naar elkaar en beseffen direct dat we het rustiger aan moeten doen. We vertragen een beetje, vinden ons ritme en leggen de eerste 15km vlot af. Vlak voor het einde van het eerste delen komen twee fietsvrienden voorbijgereden. Zij rijden richting de sporthal om samen met ons de eerste toertjes van het mountainbiken af te leggen. Dit zorgt natuurlijk voor extra motivatie.
Omdat het geen échte wedstrijd is, nemen we de tijd om onze kleding te veranderen en ons klaar te maken voor het fietsgedeelte. Hiervoor heb ik het meeste schrik omdat dit toch wel buiten mijn comfortzone ligt. Ik fiets vrij veel op de weg maar in de bossen heb ik eigenlijk helemaal geen ervaring. Het parcours is niet extreem technisch waardoor ik weet dat ik deze 115km normaal tot een goed einde moet kunnen brengen. Opnieuw geef ik Bram een vuistje zodat we kunnen vertrekken voor deel twee van de drie. Gelukkig heeft Bram meer ervaring op de MTB waardoor ik vooral zijn achterwiel mag zien. Dit zorgt ervoor dat ik toch wat meer in comfort zal zitten omdat ik zo de ideale lijn beter kan lezen. Ook mijn vader start nu mee omdat hij het fietsgedeelte en de laatste 30km lopen ook wil meedoen. Niet dat ik Bram op dit moment al beu ben, maar een extra mannetje kan nooit geen kwaad! Het parcours bestaat uit 5 ronden van steeds 23km. Ik weet dat ik opnieuw moet proberen om mijn hartslag zo laag mogelijk te houden en ook eten en drinken zal belangrijk zijn.
De eerste ronde kom ik eigenlijk best goed door. De benen voelen fris en ik begin in mijn ritme te komen. In de tweede ronde zie ik dat mijn hartslag wat begint te stijgen en dat dit te hoog is om nog een hele dag vol te houden. Het tempo lag niet hoger dan in het begin, dus begon dit al in mijn hoofd te kruipen. Door mijn beperkte technische bagage, moet ik tijdens en na de technische stukken wat meer vermogen duwen om steeds terug aan te sluiten en in het wiel te kruipen. In het begin is dit niet erg, maar na een tijde voel ik dat dit wel begint door te wegen. Na twee ronden maak ik de vreemde keuze om van spoor te wisselen in een modderige dreef. Dit loopt mis waardoor ik voor de eerste keer de modder al eens mocht proeven. Dit gebeurt nog wel een 3-tal keren maar dit is steeds uit klungeligheid. Gelukkig hou ik er geen schade aan over. Enkel tijdens de derde ronde komt er een vervelend moment. Ik maak een slipper waardoor ik uit mijn pedalen moet. Dit duurt eigenlijk niet zo lang maar wanneer ik terug vertrek is de rest al uit beeld. Natuurlijk rijd ik dan ook nog een keer verkeerd waardoor een reddingsactie moet worden opgezet. Kris en Jef rijden de eerste 3 ronden ook mee waardoor ze helpen zoeken. Na een kwartiertje vinden we elkaar terug waardoor we aan de laatste twee ronden kunnen starten. Vreemd genoeg vind ik na deze vervelende fase mijn tweede adem waardoor de voorlaatste ronde goed verloopt. In de laatste ronde voel ik wel dat het beste er echt af is waardoor we het tempo iets laten zakken. Hierdoor kan ik nog wel op een deftige manier de fietsproef afsluiten.
Voor mij persoonlijk ligt de lastigste proef nu achter de rug waardoor ik mezelf terug kan motiveren voor het lopen. We spraken vooraf af dat we zouden proberen om de laatste 29km te lopen aan 05:00min/km. Dit is een tempo waarvan ik weet dat ik het heel lang moet kunnen volhouden. Ik heb op dit moment eigenlijk echt zin om mijn loopschoenen aan te doen en te vertrekken omdat dit gewoon hetgene is wat ik het liefste doe en momenteel ook het beste kan. Voor de laatste keer geef ik Bram een vuistje waardoor we opnieuw kunnen starten aan ons laatste onderdeel. 29km lopen. Ik heb aan de start het gevoel dat het er bijna opzit, terwijl ik eigenlijk nog een afstand moet overbruggen die ik nog nooit heb gelopen. Het parcours bestaat uit twee ronden van 14,5km.
Tijdens de eerste ronde zijn nog steeds al onze supporters aanwezig. Kris was teruggekomen om te supporteren net zoals enkele vrienden en mijn grootvader. Tijdens de eerste ronde ben ik eigenlijk aangenaam verrast omdat deze eigenlijk nog best vlot verloopt. Ik weet mijn hartslag laag te houden en dit voel ik ook aan mijn ademhaling. Enkel mijn bovenbenen begon ik meer en meer te voelen waardoor een vlotte loopstijl er zeker niet meer inzat. Na het beëindigen van de eerste ronde maken we met allemaal een korte stop om de Kastelse bossen van meststoffen te voorzien. Wanneer dit is afgerond, kunnen we ons klaarmaken voor de laatste 14,5km. Wanneer ik terug vertrek, voel ik dat mijn benen nu volledig naar de kl*ten zijn. Ik kan eigenlijk blijven babbelen en mijn ademhaling blijft goed maar mijn benen geven aan dat het genoeg is geweest. We moeten nog 10km doen dus weet ik dat ik ‘de Hel’ zeker zal uitdoen al moet ik wandelen. Met een gemiddeld tempo van ongeveer 05:00 min/km maken we de beslissing om een klein beetje te vertragen. Ik voel dat dit voor mij eigenlijk geen verschil maakt omdat het enkel mijn benen zijn die pijn doen en ik weet dat dit ook niet meer zal beteren. Tijdens de laatste 8km voelt ook Bram dat het voor hem bijna genoeg is geweest. We horen dat zijn ademhaling stijgt en we stoppen even om wat bij te komen en te drinken. We komen tot de conclusie dat we er beiden doorzitten maar het einde is in zicht met nog een dikke 4km te gaan. Deze laatste 20 minuten kunnen we toch blijven lopen en zo komen we dicht bij de finish. Vlak voor het donker wordt, komen we aan. De ontlading is enorm groot omdat ik echt niet had verwacht dat ik deze inspanning tot een goed einde zou brengen. Mijn lichaam heeft nog nooit zo hard afgezien, maar dat maakt de vreugde achteraf nog groter. Ook Bram is zeer blij dat we de opdracht tot een goed einde brachten en dit schreeuwde hij ook uit! Ook mijn vader haalde mee de finish van de laatste loopproef waardoor hij ook zeer opgelucht was.
Ik kan het de eerste momenten niet geloven maar ik heb ‘De Hel’ overleefd! 🔥🔥🔥
Enkele minuten na de euforie kon ik niet meer op mijn benen staan van de pijn en ging ik in de auto zitten. De pijn beterde hier niet door. Dit heb ik nog nooit gevoeld. Ik voel naaldenprikken door heel mijn benen en dit gaat de hele avond door. Ik ben enerzijds heel euforisch maar de pijn kon ik toch moeilijk vergeten. Gelukkig was dit na een moeilijke nacht veel beter en kon ik met veel trots terugkijken op mijn eerste editie van ‘De Hel van Kasterlee’! Het was dan geen officiële wedstrijd maar ik heb er toch enorm van genoten. Mijn eerste reactie was dat ik de eerste jaren zeker niet zou deelnemen maar ik moet toegeven dat het twee dagen later weeral kriebelt om mezelf volgend jaar in te schrijven!
Om af te sluiten wil ik iedereen bedanken die in Kasterlee is komen supporteren en ook iedereen dat meegelopen en gefietst heeft tijdens deze geweldige dag!
Komentáre