Na de schitterende marathon van Stockholm doe ik het even rustig aan maar ik ga al wel op zoek naar een volgende. Die zou, als ik zes weken verder tel, ongeveer half juli moeten plaats vinden. Omdat het dan net de vakantieperiode is en er niet zoveel keuze is gaat het de avondmarathon in Rostock (Duitsland) op 5 augustus worden. Dat is met 670 km wel ver maar over Duitse snelwegen moet dat te doen zijn. Ik zou er op zaterdagmorgen naar toe kunnen rijden, ’s avonds lopen, blijven overnachten en op zondag terug komen.
In de maand juni, na de Stockholm Marathon, loop ik nog 120 km waaronder de 25 km van de Great Breweries. Tijdens de duurloop op zondag 25 juni krijg ik een irritant gevoel onderaan in mijn rechter kuit. Tijdens de daarop volgende intervaltraining bij JMT moet ik al snel uitstappen omdat het irritant gevoel nu echt pijnlijk wordt. De eerste week van juli zijn we met onze kleinzonen op vakantie in Corfu. Ik loop er niet. Op zondag 9 juli ga ik toch weer proberen. Ik vertrek met Gunter voor een duurloop. Het irritant gevoel komt terug en na goed 7 km wordt het plots erg pijnlijk. Ik stop en moet Joost bellen om mij te komen ophalen want ik geraak niet thuis. Maandag 10 juli ga ik naar Dieter voor behandeling. De dag daarna vertrekken we voor een week naar de Ardèche. Daar loop ik ook de hele week niet. Vanaf 21 juli doe ik drie dagen na elkaar korte testloopjes. De eerste twee vallen mee maar tijdens de derde test krijg ik terug dat vervelende gevoel in die kuit. De deelname aan de marathon komt hiermee aardig op de helling staan. Maandag, dinsdag en donderdag van de daarop volgende week behandelt Dieter mij weer. Met zijn gouden vingers en zijn naalden krijgt hij de contractuur in dat spiertje weer op orde. Ik geraak weer op gang. In één week doe ik in vier loopbeurten ongeveer 50 km en voel geen pijn meer. Ik beslis om toch naar Rostock te gaan. Slechts 125 km in zes weken op de teller is natuurlijk helemaal geen goede voorbereiding. De langste duurloop was amper 16 km, maar we gaan het toch proberen, met weinig ambitie qua tijd.
Joost wil wel meerijden en als Jonas dat hoort vraagt hij of hij ook mee kan. Ik vraag per mail aan de hotelier of er een bed bij kan in de kamer en hij antwoordt dat het kan. De meerprijs bedraagt 30 € en daarvoor wil Jonas twee keer ons gras komen afrijden. Op zaterdagmorgen, nog net voor 7 u, vertrekken we. Ik hoop tussen 13 en 14 u aan te komen in Rostock, dan hebben we nog voldoende tijd om in te checken in het hotel, mijn nummer op te halen en mij rustig klaar te maken. De marathon start immers om 18 u en het hotel ligt vlak bij de start. Helaas hebben ze in Duitsland beslist om minstens op 7 plaatsen te gaan werken op de snelwegen. Bovendien hebben we de indruk dat alle Duitsers op vakantie vertrekken. Rostock ligt aan de Oostzee en dat is voor die Duitsers een geliefd vakantieoord. Heel veel mobilhomes en caravans zorgen voor een overvolle autostrade. Het gaat tergend traag! Ik word wat nerveus. Het is bijna 16 u als we aan het hotel aankomen. Ik wil inchecken en dan direct naar de nummeruitreiking. De hotelier toont mij toch graag eerst de kamer. Hij zegt dat het de kleinste van hun 6 kamers is. Als hij de deur opent begrijp ik waarom hij ze toch eerst wil laten zien, het is immers een groot appartement. Wat een ruimte! Jonas is enthousiast. We hebben een woonkamer met tafel, stoelen en een zithoek met TV, een slaapkamer met drie bedden en een grote badkamer. Er is geen keuken maar wel een grote frigo. We droppen onze bagage en haasten ons naar het stadhuis dat gelukkig vlak bij is. Ik krijg mijn startnummer en een chip.
Terug in het hotel ga ik mij maar onmiddellijk klaar maken en dan wandelen we samen naar het plein bij het stadhuis waar start en aankomst zullen plaats vinden. We hebben nog een half uurtje en Jonas doet zijn best als persfotograaf.
Er waren 244 deelnemers vooraf ingeschreven en ik zie nog een twintigtal borstnummers van lopers die ter plaatse inschreven. Er staan ook zowat 80 deelnemers aan de aflossingswedstrijd opgesteld. 18 u: daar gaan we. We doen eerst twee rondjes in het centrum van de oude stad.
Ik heb aan Joost gezegd dat ik wellicht meer dan 4 uur ga nodig hebben. Er zijn 4 pace-runners voor 4u. Ik vind een tempo dat comfortabel aanvoelt en ik stel vast dat ik in de buurt van die tempo-lopers blijf. Als ik net onder 4 u wil eindigen, moet ik aan 5:40 per kilometer lopen. Zou ik dat riskeren?
Van de 4 tempomakers loopt er één, een vrouw, wat vooruit. Ik twijfel wat of ik mij bij haar zou aansluiten of bij de anderen moet blijven. Ik beslis het eerste. Als we bijna halfweg zijn zeg ik haar dat we al 2:30 onder het schema zitten. Ze geeft toe dat ze wat te snel gaat en zegt dat ze zal vertragen. Ze slaagt daar evenwel niet in. Ik laat haar en haar volgers van me weg lopen maar ik wacht niet op de andere pace-runners. Ik ga proberen zelf mijn tempo te bepalen.
Enkele minuten voor we half zijn, horen we het kanonschot waarmee de lopers voor de halve marathon op gang worden geschoten. Wij duiken vlak na hen de tunnel onder de Spree in. Als snel begin ik de traagste lopers van de halve in te halen. Die zijn met bijna 1000 en ik zal er dus veel kunnen inhalen als ik mijn tempo kan aanhouden. Dat schijnt redelijk goed te lukken en geeft een goed gevoel. Ik blijf zo rond 5:40 per kilometer afklokken en behoud dus mijn voorsprong op het schema. Ik stel ook nu weer vast, net als in Stockholm, dat mijn gps sneller kilometers telt dan de bordjes van de organisatie aangeven. Als ik daarmee rekening houd, vermindert de voorsprong op het schema die ik dacht te hebben flink. Ik begin weer te rekenen. Net voor elk kilometerbordje tracht ik te berekenen op welke tijd ik daar moet doorkomen.
Het blijft krap maar het lukt. Voor de laatste 5 kilometer reken ik omgekeerd. Ik veronderstel dat mijn tempo zou kunnen zakken naar 6 minuten per kilometer. 5 keer 6 minuten plus één minuut voor de laatste 195 meter: ik moet dus doorkomen aan de 37ste kilometer op 3:29 om onder 4 u te blijven. Ik heb daar 20 seconden over. Dat is weinig. Op de 38ste, de 39ste en de 40ste blijft dat constant. Dat is hoopvol want ik verzwak dus niet. De tempo-lopers hebben mij trouwens nog niet ingehaald. Na heen en weer uit de tunnel zit er In de voorlaatste kilometer nog een flinke klim. Ik vertraag er wat maar blijf op schema. In de straten van het oude centrum ga ik weer wat versnellen. Jonas heeft mij opgemerkt. Hij heeft van een sponsor een plastic rateltje gekregen en loopt de laatste 200 meter al ratelend mee.
De voorsprong van 20 seconden is een volle minuut geworden in de laatste 2 kilometer. Fantastisch! Ik had echt niet verwacht dat ik met die beperkte voorbereiding onder 4 u kon blijven.
Ik heb een netto-tijd van 3:58:56. Van de ruim 250 starters komen er maar 221 aan en ik ben daarvan de 90ste. Ik was weer eens de oudste van heel het peloton en ik laat bijna 2/3de van alle deelnemers achter mij. In mijn categorie waren we maar met twee en ik ben daarvan de snelste. Mijn concurrent komt 34 minuten na mij aan. Helaas is er ook hier weer geen ceremonie per leeftijdscategorie.
Na de aankomst haast ik mij naar de toilettenwagen. Daardoor ben ik buiten de recoveryzone geraakt. Ik mag toch terug binnen als ik zeg dat ik de medaille heb gemist. Ik krijg die medaille en drink twee grote bekers alcoholvrij bier. Dat is nodig want ik heb in de laatste drie drankposten geen drank aangenomen om geen tijd te verliezen. Ik kan wel wat vocht gebruiken nu.
We wandelen naar ons hotel en ik ga douchen. Daarna stappen we terug naar de aankomstzone want ik moet mijn chip nog inleveren. Op het plein zetten we ons op het terras voor een drankje. Nu mag er wel alcohol in zitten. We zien de heel trage lopers nog binnen komen.
Als het middernacht is geworden gaan we naar het hotel. Ik slaap slecht maar dat had ik verwacht. De adrenaline die is aangemaakt om de marathon te overleven zit nog in mijn lijf. Ik raak eerst moeilijk in slaap en word daarna vaak wakker. Tegen de ochtend gaat het wat beter en als ik om 7 u opsta voel ik me toch uitgerust. Terwijl Joost en Jonas nog wat verder slapen wandel ik het centrum in om het lactaat uit mijn kuiten te stappen en om wat foto’s te maken van het mooie oude stadscentrum.
We hebben ontbijt besteld voor 9 u. Dat wordt door de vrouw van de hotelier aan tafel geserveerd. Ze is erg vriendelijk en het ontbijt is lekker. We gaan inpakken en net voor 10 u start onze auto. De terugrit duurt ook weer lang maar tegen 19 u zijn we thuis waar de Duvel koud staat.